Choroba jest oznaką zaburzenia równowagi całego organizmu. To co dostrzegamy, to tylko jej objawy kliniczne, natomiast właściwy proces chorobowy toczy się gdzieś głęboko i nie jest widoczny na zewnątrz.

Objawy manifestują się na kilku poziomach; w postaci zmian miejscowych, np.wysypka na skórze, poprzez reakcje ogólne organizmu, np. gorączka, a na objawach ze strony sfery psychicznej kończąc.

Objaw choroby to nic innego jak reakcja organizmu mająca na celu przywrócenie równowagi, bez pomocy z zewnątrz. Innymi słowy jest to wynik reakcji systemu autoregulacyjnego organizmu. Przykładem niech będzie przeziębienie, podczas którego następuje „zatkanie” nosa, katar, bóle głowy i inne objawy spowodowane zmasowanym napływem krwi, w tym zwłaszcza białych ciałek do błon śluzowych nosa, wyzwoleniem histaminy, z następowym obrzękiem śluzówki i wydzielaniem się w nadmiarze śluzu. Ma to na celu utrudnienie inwazji wirusa lub bakterii do wnętrza organizmu.

W medycynie akademickiej katar likwiduje się, zgodnie z zasadą alopatyczną przeciwieństw, środkiem przeciwhistaminowym. Pod wpływem leku katar szybko ustępuje, a nos udrażnia się, co jednak blokuje działanie mechanizmów samonaprawczych ustroju. To z kolei zmusza organizm do szukania zastępczych sposobów i dróg  eliminacji toksyn bakteryjnych czy wirusowych, które jednak nie zawsze okazują się skuteczne. Czasem choroba nie ustępuje i przechodzi w stan przewlekły. I w tym wypadku utrzymujące się długo objawy, to również próba samonaprawy zagrożenia. 

Oczywiście konieczność ingerencji medycyny konwencjonalnej w sytuacjach nagłych jak uraz czy epidemia jest bezdyskusyjna. Natomiast stosowanie metody przeciwieństw w chorobach przewlekłych, kiedy przyczyny powstania są niejasne lub wielorakie nie sprawdza się - wystarczy odstawić lek, aby objawy powróciły.

Nielicznymi przykładami stosowania zmodyfikowanej metody podobieństw w medycynie alopatycznej są szczepienia ochronne czy odczulanie w alergiach, stosowanie nitrogliceryny w chorobach serca, czy soli złota w reumatoidalnym zapaleniu stawów.

W praktyce homeopatycznej natomiast wspomaga się i wzmacnia siły samouzdrawiające organizmu poprzez podanie odpowiednio dobranego leku homeopatycznego adekwatnie do występującego zespołu objawów klinicznych,  i to bez względu na rodzaj choroby. Znajomość jednostek chorobowych jest w tym wypadku zbędna. Innymi słowy lek jest skuteczny, jeśli jest dobrany do całościowego obrazu objawów chorego, a nie do rozpoznania. Może się więc zdarzyć, że dwóm osobom mającym tę samą chorobę, ale różne objawy lekarz homeopata przepisze dwa różne leki.

Organizm człowieka to subtelny mechanizm ściśle współpracujących i powiązanych ze sobą procesów psychicznych, fizjologicznych i komórkowych. Stąd  przy zaburzeniach jego homeostazy (równowagi biologicznej) zachodzi potrzeba oddziaływania całościowego (holistycznego), a nie tylko na jego poszczególne układy czy narządy, jak to się praktykuje w medycynie akademickiej.

Zasada podobieństw (similia similibus curentur). Indywidualizacja

Lek homeopatyczny dobiera się zawsze indywidualnie do występującego zespołu objawów, jak i do osobniczej wrażliwości chorego według zasady: similia similibus curentur - podobne leczy się podobnym. Jeśli więc dawka jakiejś substancji będzie w stanie wywołać u zdrowego osobnika podobny lub identyczny zespół objawów, które widzimy u chorego (tzw. obraz leku), to ta sama substancja zastosowana w dawce homeopatycznej będzie w stanie je usunąć.

Szczegółowe opisy obrazów leków są dostępne w postaci opracowań Materia Medica.

Zasada jednej dawki minimalnej (dosis minissima)

To zasada mówiąca o tym, że aby substancja stała się homeopatycznym środkiem leczniczym, należy ją najpierw zamienić w czynny energetycznie odpowiednik. Dzieje się to podczas tak zwanej dynamizacji. Nie jest to proste rozcieńczanie substancji, a wytrząsanie ekstraktu alkoholowego (pranalewki) z wodą i tworzenie coraz to nowych rozcieńczeń, ewentualnie rozcieranie z cukrem mlekowym, w przypadku substancji macierzystej nierozpuszczalnych w wodzie. 

(Uwaga: Przed zastosowaniem u pacjenta, zwłaszcza dziecka  leku homeopatycznego wykonanego na bazie cukru mlekowego, należy uwzględnić ewentualną nietolerancję laktozy i/lub galaktozy - dop.: WK)

Można tworzyć rozcieńczenia dziesiętne (decymalne) - rozcieńczenia 1:10, wtedy kolejne potencje oznacza się jako D1 lub 1X , D12 lub 12X itd lub setne (centymalne) - rozcieńczenia 1:100, wtedy oznacza się takie rozcieńczenia jako C5, C15, C30 itd

Środki homeopatyczne występują w bardzo różnych formach; w postaci kropli, tabletek, czopków, granulek, maści, proszków, ampułek.

Autor:
Wanda Karpińska mgr farmacji, członek Stowarzyszenia Homeopatycznego, naturoterapeuta

Sierpień 2003